Onic nie proszę bo trwam w nicości Kocham swoje nic... Rodzi się codziennie , gdzieś głęboko we mnie moje słabe nic moje własne nic. Bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej... miłości się nie szuka, jest albo jej niema nikt z  nas nie jest samotny tylko przez przypadek.   MELODIA  FLETA Melodia życia gra ,jak flet kturego nesłucha go nikt,to melodia  samotnych serc, dusz co opuszczone są, gdysz  nie kochał ich nikt,gdyż samotność krążyła w śrud nich. O losie losie, co dręczysz serca i dusze co tak bezradne  są, co opuszczone są. Gdzie słońce miłość gdzie, dlaczego ta mgła wciąż otacza niewinne serce i dusze. Kiedy przyjdzie miłość opuści mnie ciemność a blask i ciepło zagości w sercu i duszy mej. Bo tyle piękna w okół jest,ona otacza tych któży tego pragną, by żyć w miłości. Więc wsłuchaj się melodi fleta co gra byś zroaumiała jak piękne są uczucia a jeszcze piękniejszy świat, i uśmiech ludzi. Bo nie jesteś sama, w okuł ciebie są inni, co żyją i ten sam flrt im gra, oni słyszą go.   Siedem cudów socjalizmu 1. Każdy miał pracę 2. Mimo, że każdy miał pracę, nikt nie robił 3. Mimo, że nikt nic nie robił, plan wykonywano w 100% 4. Mimo, że plan był wykonywany w 100%, niczego nigdzie nie było 5. Mimo, że nigdzie niczego nie było, każdy wszystko miał 6. Mimo, że każdy wszystko miał, wszyscy kradli 7. Mimo, że wszyscy kradli, tego co kradli nigdzie nie brakowało Siedem cudów kapitalizmu 1. Nikt nie ma pracy 2. Mimo, że nikt nie ma pracy, wszyscy pracują 3. Mimo, że wszyscy pracują, plan nie jest wykonywany w 100% 4. Mimo, że plan nie jest wykonywany w 100%,     wszędzie wszystko jest 5. Mimo, że wszystko jest, nie każdy wszystko ma 6. Mimo, że nie każdy wszystko ma,    kradną głownie ci co wszystko mają 7. Mimo, że kradną ci co wszystko mają,     nie udaje się nikogo złapać za rękę   GDZIE  JESTEŚ Hen gdzieś daleko  jest mój świat  gdzie jesteś  ty, pustko co wypełniasz śladu życia drogi mej. Gdzie jesteś prawdo moja co uganiam się za tobą? jesteś gdzieś daleko jak nieznany mi kraj daleki, co tylko czaruje swym blaskiem piękna melodii serca mego. Obce jest moje życie choć niby bliskie mej  duszy, lecz tak kruchej  jak melodii sens mej piosenki co jak złodziej wkradł się w nicości życia mego, choćbym chciała odnaleźć sens prawdy  skrytej, oj niema jej, jo gdzie szukać gdzie by od naleźć się Jak daleka jesteś ty moja prawdo co uciekasz gdzieś bo ten świat ma tyle obłudy , co wciąż karmi nas, gdzie pogubiłam się ja jak i ten cały świat, Kiedyś bezpieczny tak , gdzie była miłość braterski znak, co prowadził mnie bym mogła poznać ścieżki ślad. To tak jak stanąć na pustynny  szlak, gdzie tylko piasek jest pragnienia smak ,i bólu którego nie zna nikt bo to ból tęsknoty jest, chcesz wierzyć że ta pustka to nie wielki żart , to tylko chwilowa słabość jest, lecz strach większy od życia jest ,kiedy przed tobą pustka jest , a bezradność drogą twoją jest ,więc gdzie udać się by odnaleźć się Czy można znaleźć radość w płatkach spadającego śniegu, w zielonych igłach choinki, w bombkach, które dumnie świecą na jej srebrzystych listkach? Czy można odnaleźć radość w kawałku śledzia wigilijnego, w opłatku łamanym co roku z rodziną, w ich uśmiechniętych twarzach? Można.....oni są wszystkim. To dla nich ta choinka, opłatek, śledź.... To dla nich sypie śnieg. Nikt nie zapyta jak się czujesz Masz smutne oczy i serce Złocista jesień powoli nadchodzi Przysiadasz w fotelu zamyślona Pytasz obłoków czym jest życie Nie ma już ciepła w głębi duszy Więzy rozerwał podmuch rzeczywistości Zegar powowli odmierza czas Zniknęły wczorajsze dobre myśli Nawet melancholia nie znalazła tu kąta Wypijasz kolejny łyk kawy Już nikomu nie jesteś potrzebna Przypłynął do niej z tym ciepłym deszczem Gdy tak samotna stała wśród tłumu Z zimna targały jej duszę dreszcze Nie mając w oczach odblasku domu Cerował serce nitkami czułości Nadzieję wstawił, gdzie wybita szyba Rozpędził chmury uśmiechem miłości Sprawił, że chwilę była szczęśliwa Lecz to co piękne, szybko mija Zapakowane w złudzenia walizki Stoi znów w tłumie taka niczyja Bo obietnice też zabrał wszystkie             Tym, którzy żyją tuż obok mnie... lecz mijam ich nie widząc twarzy, Tym, których widzieć nie zawsze chcę Niech im się dobrze darzy... Tym, co tak bardzo chcą mieć i być i jestem dla nich tylko pyłem, dla których istnieć, to dobrze żyć - Niech im się dobrze żyje... Tym utrudzonym pielgrzymką dnia i pogrążonym w wielkiej biedzie, idącym drogą wciąż pod wiatr - niech im się lepiej wiedzie. Tym, którzy byli ze mną, lecz odeszli sobie bez do widzenia, jednak w mych myślach drepczą wciąż, życzę im powodzenia... Za Tych, co skryli się w gęstej mgle krainy cichej i spokojnej, modlitwę serca w niebo ślę po tęczy barwnych wspomnień... A tym, co trwają blisko mnie nawet, gdy ich nie potrzebuję, dla nich jest właśnie ten oto wiersz Dla Was go dedykuję......       Nie istnieje żaden początek ani koniec... Dzień wczorajszy jest historią. Jutrzejszy - tajemnicą. Dzisiejszy jest - darem.     Jesień Czerwienią liści nas otula, babiego lata złotą smugą I noc się robi coraz dłuższa, miły jesień przyszła już Wiatry wróciły do nas znowu, ptaki z południa są już w domu I słychać pierwsze kroki chłodu, miły jesień przyszła już A w nas jeszcze tyle wciąż radości jest Tyle słońca z lata jeszcze w nas I jesienny smutek nam nie grozi, wiem Dobry los wciąż sprzyja nam Już chmury stoją w oknie, bezradny kasztan w deszczu tonie Jak dobrze z tobą być, przy tobie, miły jesień przyszła już Zmarznięci i skulemi ludzie do domu biegną byle szybciej W kieszeniach niosą mokry smutek, miły jesień przyszła już A w nas jeszcze tyle wciąż radości jest Tyle słońca z lata jeszcze w nas I jesienny smutek nam nie grozi, wiem Dobry los wciąż sprzyja nam Erotyk  jesienny Mam na języku słony smak niespokojnej skóry. Nie wiem co będzie jutro. Nie wiem czy będzie jutro. Wnikasz we mnie gwałtownie. Zamknięta w łuku ramion opieram się przeczuciom. Jest jesień. Drzewa płoną- rdzawo-czerwonym blaskiem, a może to świat płonie i kiedy się zbudzimy nie będzie już niczego. Takie masz ciepłe dłonie. Jak niewidomy uważnie poznajesz mnie dotykiem. Czy palce widzą więcej? Czy zanim wiatr się zerwie zdążymy zapamiętać dojrzały obraz września? Słony smak twojej skóry? Zapach perfum zza ucha zmieszany z mchu wilgocią Słońce liśćmi pocięte układa się na twarzach w marmuru drżące wzory. Jest jesień. Dzień miodowy. Jutro nas tu nie będzie. Jutro nas tu nie będzie. //Agnieszka Herman //
	Dzisiaj stronę odwiedziło już 1 odwiedzający (2 wejścia) tutaj!